Κάθε εικόνα, μπορεί να “αναγνωσθεί” με άπειρους τρόπους. Οι παράμετροι που επηρεάζουν την ανάγνωση αυτή ποικίλουν κι έχουν να κάνουν με τη διάθεση του θεατή, την ιδιότητα του, την ψυχολογία του και άλλα. Έτσι και η ακόλουθη φωτογραφία, μπορεί να σημαίνει πολλά για πολλούς. Άλλος να βλέπει τα γκράφιτι, άλλος την γειτονιά που στέγαζε τη σχολή του, άλλος τη γειτονιά που στέγαζε την εταιρία που δούλευε, άλλος και τα δυο. Άλλος να βλέπει δυο απαγορευτικά σήματα, άλλος μια θέση parking, άλλος μια ανακαίνιση, άλλος μια ευκαιρία.
Ευκαιρία στην πεταμένη μπαλκονόπορτα βλέπουν και οι μελισσοκόμοι, αφού με αυτή μπορούν να φτιάξουν έναν αυτοσχέδιο ηλιακό κηροτήκτη. Έτσι κάποτε, αυτή η συγκεκριμένη μπαλκονόπορτα, αλλά και άλλες, κατα καιρούς, μεταφέρθηκε σπίτι μου με ένα πολύπαθο αυτοκίνητο και σύνθεσε μαζί με άλλα περίεργα υλικά κηροτήκτες που κατά 90% τα εκατό, έσπασαν σε κάποιο χαλάζι κατά 10% απογειώθηκαν σε κάποιο μπουρίνι, ευτυχώς χωρίς να σκοτώσουν κανέναν ή να με πάνε φυλακή.
Στα χρόνια αυτά, μετά από πολλές πόρτες και πειράματα, έμεινε τελικά μια συσκευή που με βολεύει, μένει να τελειοποιηθεί με καλύτερα υλικά και συγκεκριμένα να με βοηθήσει σιδεράς και την παρουσιάζω στη συνέχεια.
Τι κάνω λοιπόν: Κάθε χρόνο, το χειμώνα αποθηκεύω με ασφάλεια μέσα σε σακούλες, όλες τις κερήθρες που έχω στη διάθεσή μου. Την άνοιξη οι κερήθρες βγαίνουν σταδιακά από το σημείο που αποθηκεύονται και ξεσκαρτάρονται ανάλογα με τις ανάγκες. Άλλες μπαίνουν πίσω στα μελίσσια που τις χρειάζονται κι άλλες μπαίνουν εκ νέου κάποιες κυψέλες που περιμένουν το καλοκαίρι. Αυτό είναι το υλικό προς λιώσιμο νούμερο 1.
Ένα άλλο πράγμα που κάνω είναι ότι όποτε ανοίξω μια κυψέλη, από όπου περάσει το ξέστρο μου, όση ποσότητα κεριού και να αποκολληθεί, θα μπει σε ένα κουβαδάκι το οποίο μέσα στο έτος πραγματικά γεμίζει, συνήθως μάλιστα με πολυ καλής ποιότητας κερί και αυτό είναι το υλικό προς λιώσιμο νούμερο 2.
Τελευταίο και καλύτερο, όλο το κερί που μένει από απολεπίσματα μετά από τρύγο, το οποίο αν είναι χειμώνας ή φθινόπωρο μπαίνει σε τενεκέ μελιού και περιμένει το επόμενο καλοκαίρι αποτελόντας το υλικό για λιώσιμο νούμερο 3 ή αν είναι καλοκαίρι λιώνει αυθημερόν.
Αυτά τα κεριά είναι και διαφορετικής δυναμικής, αφού το 3 π.χ. είναι καλύτερης ποιότητας.
Είτε κερήθρες, είτε απολεπίσματα, είτε κομάτια, όλα καταλήγουν σε ένα ξύλινο κουτί, φτιαγμένο από κόντρα πλακέ θαλάσσης το οποίο περιέχει μια λαμαρίνα διπλωμένη σε στραντζα. (Η λαμαρίνα καλό ειναι να είναι ακριβή, προδιαγραφών που μπορούν να υποστηρίξουν τρόφιμο, π.χ. λαμαρίνα που θα προορίζονταν για πάγκο κουζίνας κι όχι ένα τυχαίο γαλβανισμένο μέταλλο, που στις σχετικά υψηλές θερμοκρασίες που θα αναπτυχθούν θα επιβαρύνει το κερί που θα ρέει πάνω της.)
Στη λαμαρίνα αυτή ακουμπάνε τα κεριά, άλλοτε χύμα (αφού είναι μετρημένη έτσι ώστε να σφηνώνει πάνω της το πλαίσιο, άλλοτε σε σχάρες αυτοσχέδιες και μη, αφού αν είναι ακανόνιστα κομάτια κεριού με τη ζέστη θα κατρακυλήσουν στον κάδο συλλογής.
Όλο το σύστημα καλύπτεται από ένα τζάμι, (την κλεμένη πόρτα για παράδειγμα) δημιουργώντας συνθήκες θερμοκηπίου και πιάνοντας θερμοκρασίες αρκετά μεγαλύτερες των 70 βαθμών (για πλάκα), με αποτέλεσμα τα κεριά να υγροποιούνται, να ρέουν στη γωνία – λούκι που σχηματίζει η λαμαρίνα και καταλήγουν στον κάδο συλλογής.
Ιδανικά, ανάμεσα στον κάδο και στη λαμαρίνα υπάρχει μια σίτα που κρατά τυχόν ξένα σώματα, από ένα κοματάκι ξύλο, μέχρι μια νεκρή μέλισσα. Το υγρό πέφτει στο κάδο συλλογής που δεν είναι τίποτε άλλο από μια φόρμα σιλικόνης για κεήκ. Επειδή η σίτα δεν μου χρειάζεται πάντα, την τοποθετώ πρόχειρα με μανταλάκια…
Η κατασκευή είναι στην ταράτσα του δώματος στο σπίτι. Το πρωί μπαίνουν μέσα 3 πλαίσια. Σε μια δυο ώρες τα πλαίσια έχουν λιώσει αφήνοντας πίσω τους τα ξύλα με τα σύρματα και τα “κουκούλια”. Τα κουκούλια είναι τα τμήματα της κερήθρας που δεν αποτελούνται από καθαρό κερί. Είναι τα μαύρα κομάτια που στα τοιχώματα τους έχουν εναποτεθεί με την πάροδο των μηνών εκκρίσεις από τις προνύμφες που γεννήθηκαν μέσα τους και έχουν υποστεί επεξεργασία συντήρησης από τις εργάτριες. Αυτά τα μαύρα κελιά, είναι η αιτία για την οποία θέλουμε να ανανεώνουμε τις κερήθρες μας κάθε τρια χρόνια ή και νωρίτερα αν υπάρξει ανάγκη. Είναι επίσης το σημείο το οποίο δεν αδειάζει τελείως από κερί στη συγκεκριμένη διαδιακασία κι έτσι κάποιοι δεν προτιμούν τον ηλιακό κηροτήκτη.
Τα κομάτια που δεν έλιωσαν καθαρίζονται με μια σειρά αγοραστών ή αυτοσχέδιων εργαλείων πολύ γρήγορα και ευκολα αφου ειναι ζεστά και μαλακά και μπαίνουν σε μια μεγάλη σακούλα που περιμένει διπλα στον κηροτήκτη. Τα πλαίσια ή αποθηκεύονται σε κυψέλες για να ξαναχρησιμοποιηθούν ή αν δεν προλαβαίνω να τα καθαρίσω καλά μένουν σε χώρο που έχω αφήσει ελεύθερο μέσα στον κηορτήκτη και συνεχίζουν να “ψήνονται” και να απολυμαίνονται για μέρες.
Η φόρμα του κέηκ δεν παρουσιάζει την παραμικρή φθορά, αφού είναι φτιαγμένη για ψηλότερες θερμοκρασίες, μου δίνει ένα νοικοκυρεμένο τουβλάκι κεριού και καθαρή ξαναμπαίνει στη συσκευή. Ο κηροτήκτης είναι έτοιμος να δεχτεί άλλα τρια πλαίσια που θα λιώσει ακόμα πιο γρήγορα αφού ο ήλιος έχει ανέβει κι άλλο. Λιώνω έτσι 10-15 πλαίσια την ημέρα με εξαιρετική ευκολία.
Για να πετύχω καλύτερα αποτελεσματα αυτή η διαδικασία πρέπει να γίνει ημέρα που δεν έχω άλλη δουλειά εκτός σπιτιού, ώστε αφενός να ανανεώνω το περιεχόμενο κάθε 2 ώρες αφετέρου να κινώ τον κηροτήκτη γύρω από τον άξονα Α – Ά που δείχνω στο σχέδιο, ώστε να ακολουθώ την κίνηση του ήλιου από το Β στο Γ.
Τα τουβλάκια κεριού αποθηκεύονται προς χρήση, ιδανικά δίνονται σε κηρηθροποιείο και παίρνω πίσω φύλλα από δικό μου κερί, αυτό όμως δεν είναι κάτι που έχω καταφέρει να κάνω πολλές φορες αφού οι ποσότητες που παράγω είναι μικρότερες της απαιτούμενης, για να μπει μπροστά η μηχανή του κηρηθροποιού.
Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι τουν Ιούλιο με τους καύσωνες, πετυχαίνονται τέτοιες θερμοκρασίες που ακόμα και τα κακοσχηματισμένα τουβλάκια μπορούν να ξαναλιώσουν και να ομοιογενοποιηθούν.
Το τζάμι που καλύπτει το σύστημα είναι αυτό που με έχει βασανίσει περισσότερο. Μπαλκονόπορτες, χύμα κομάτια τζάμια και άλλα χαζά που σπάσαν δημιουργώντας μου προβλήματα, αντικαταστάθηκαν κάποια στιγμή από ένα κομμάτι πολυκαρβονικό, στηριγμένο με παλιούς συνδετήρες μπάριουμ! Η απόδοση όμως έπεσε πολύ γιατί το πολυκαρβονικό δεν έδινε μεγάλες θερμοκρασίες. Τελικά η πιο καλη λυση προς το παρόν είναι ενα παραθυρο αλουμινιου, που όταν η συσκευή δεν χρησιμοποιείται καλύπτεται από το παλιο πολυκαρβονικό για ασφάλεια. (το χαλάζι καραδοκεί!)
Ένας σοβαρός κηροτήκτης ξεκινά από 240 κάτι ευρώ και κάνει λιγότερη δουλειά από αυτόν.
Αν κάποιος θέλει να πειραματιστεί υπάρχουν και πιο εύκολες λύσεις, σαφως μικρότερης απόδοσης.
Πηγη https://www.bees.gr/
