Αρχίζει οσονούπω η εποχή που θα πρέπει να κάνουμε διεγερτική τροφοδοσία στα μελίσσια μας προκειμένου να επιταχύνουμε καλύτερη ανάπτυξή τους.
- Πως το κάνουμε όμως αυτό ?
Ο κλασικός και σίγουρος τρόπος είναι να δίνουμε ελάχιστες ποσότητες σιροπιού καθημερινά, (ή με μικρές παραλλαγές, αν αυτό δεν είναι εφικτό) για ένα χρονικό διάστημα, να σταματάμε για λίγο και μετά να επαναλαμβάνουμε σε δεύτερο κύκλο τη τροφοδοσία, ανάλογα με τα αποτελέσματα που πετύχαμε στον πρώτο κύκλο.
Όμως το κυριότερο θέμα που προκύπτει από αυτή την ανάγκη, είναι το πώς θα βάλω αυτό το σιρόπι μέσα στην κυψέλη χωρίς να τρελαίνομαι στη δουλειά και επιπλέον να ενοχλώ καθημερινά τις μέλισσες...
Αυτός ο προβληματισμός με οδήγησε στην ακόλουθη..."κατασκευή".
Τροφοδοσία με μπουκάλι και σωληνάκι ορού, το μπουκάλι είναι ένα απλό εμφιαλωμένου νερού, το σωληνάκι είναι συνδυασμός σωληνάκι ορού από φαρμακείο και λάστιχο ποτίσματος για γλάστρες...
Μέχρι τώρα έχουμε τους ακόλουθους τρόπους για κάνουμε διεγερτική τροφοδοσία.
- Καπνίζω, ανοίγω καπάκι, βάζω σιροπάκι σε πιατάκι γλάστρας μέσα στην κυψέλη, κλείνω καπάκι.
- Βάζω το σιρόπι σε τροφοδότη οροφής, αφού ανοίξω το καπάκι.
- Τοποθετώ τάπες τροφοδοσίας στα καπάκια και ρίχνω το σιρόπι άμεσα μέσα στην κυψέλη χωρίς άνοιγμα.
- Βάζω πλαστικό μπουκαλάκι με τρύπα για να φεύγει σιγά-σιγά το σιρόπι μέσα στην κυψέλη
και...δεν θυμάμαι τώρα τι άλλο παίζει ακόμα για το ίδιο θέμα.
Όπως είναι πιο εύκολο για τον καθένα και ανάλογα φυσικά με τα μελίσσια που έχει στην κατοχή του.
Έως τώρα έβαζα σιρόπι σε πιατάκια μέσα στην κυψέλη.
Για φέτος, εξοπλίστηκα με μπουκαλάκια του μισού λίτρου που μπαίνουν πάνω στα πλαίσια και τροφοδοτούν σταγόνα -σταγόνα το σιρόπι απευθείας τις μέλισσες...αλλά και στους δυο τρόπους, θα πρέπει να ανοίγω τα καπάκια...
Στο τελευταίο τεύχος της Μελισσοκομικής επιθεώρησης διάβασα για τον αυτόματο τροφοδότη που κατασκεύασαν δυο μελισσοκόμοι, ο Κώστας Γεωργιάδης και ο Σωτήρης Παρίσης.
Πολύ έξυπνη και αξιέπαινη προσπάθεια, όπου με ένα σύστημα αντλίας, σωληνώσεων και αυτόματου προγραμματισμού, μπορούμε να πετύχουμε ταυτόχρονη τροφοδοσία σε όλα μας τα μελίσσια χωρίς καν να ανοίγουμε τις κυψέλες.
Από τη μια μεριά το πιατάκι και το μπουκαλάκι και από την άλλη το επαγγελματικό "σύστημα ποτίσματος" σιροπιού, τεράστια απόκλιση στην προσέγγιση του ίδιου θέματος.
Δεν έχω τόσα μελίσσια ώστε να μπορώ να... ονειρεύομαι την "επαγγελματική" εκδοχή, αλλά το πάντρεμα των δυο μεθόδων έδωσε την πιο πάνω προσπάθεια...και ίσως μια ελάφρυνση στο χρόνο και τον κόπο της τροφοδότησης με σιρόπι.
Η ιδέα είναι απλή, όπως η τροφοδότηση με τον ορό που μπαίνει στο χέρι μας μόνο που το σωληνάκι αντί για το μπράτσο μας, καταλήγει μέσα στην κυψέλη.
Το μπουκάλι του ορού έχει αντικατασταθεί με μπουκάλι εμφιαλωμένου νερού, είτε 1 1/2 λίτρου είτε 1/2 λίτρου, τα ίδια καπάκια έχουν.
Κάνουμε μια πολύ μικρή τρυπούλα στο καπάκι και μετά σφηνωτά τοποθετούμε τη μύτη από το σωληνάκι του ορού.
Σταθεροποιούμε είτε με λίγη πλαστελίνη είτε με λίγη σιλικόνη.
Για τη στήριξη θα χρειαστούμε...πασσάλους (περιποιήθηκα ένα αλμυρίκι, ήταν η εποχή του να κλαδευτεί) ή αν βάλουμε το χέρι στη τσέπη ...τουλάχιστον οχτάρες, ή δεκάρες μπετόβεργες, ή ότι άλλο σκέφτεστε ότι μπορεί να κάνει για αυτή τη δουλειά..
Δημιουργούμε μια "μύτη" στο πάσσαλο για να είναι πιο εύκολο να τοποθετηθεί με λίγο κτύπημα μέσα στο χώμα, δίπλα από την κυψέλη μας.
Σφίγγουμε πάνω στον πάσσαλο δυο συρματάκια με την πένσα ενώ έχουμε περάσει ένα ταιράπ ανάμεσα στα σύρματα και στο ξύλο προκειμένου να φτιάξουμε μια θηλιά που θα συγκρατεί το στόμιο του μπουκαλιού πάνω στο πάσσαλο.
Μικραίνουμε το ταιράπ τόσο όσο να χωράει να μπαίνει το μπουκάλι μας, αλλά να μπορεί εύκολα να αποσπάται κιόλας.
Σε ανάλογο σημείο ώστε να παραμένει σταθερό το μπουκάλι τοποθετούμε σύρμα ώστε να μπορούμε εύκολα να "παρκάρουμε " το σιρόπι τροφοδοσίας μας ψηλά στον πάσσαλο, ώστε να πετυχαίνουμε και την απαραίτητη υψομετρική διαφορά προκειμένου να τρέχει το σιρόπι.
Όταν αλλάζουμε τα μπουκάλια τροφοδοσίας, περιστρέφουμε το μπουκάλι στο καπάκι προκειμένου να βιδωθεί και όχι το ανάποδο για να μην μπερδεύεται το σωληνάκι κατά την περιστροφή.
Σταθεροποιούμε το σωληνάκι με λίγη πλαστελίνη στο πορτάκι
και περνώντας το εσωτερικά κάτω από τα πλαίσια το ανεβάζουμε στο πιατάκι που έχουμε τοποθετήσει πάνω στα πλαίσια, φιξάρουμε πάλι με λίγη πλαστελίνη για ασφάλεια...
Η ρύθμιση της ροής γίνεται με την ρόδα που υπάρχει πάνω στο σωληνάκι και φυσικά ανάλογα με τη ποσότητα του σιροπιού που θέλουμε να πέφτει στην κυψέλη μας.
Με λίγη εξάσκηση και μέτρημα σταγόνων ανά λεπτό μπορούμε να υπολογίσουμε ακριβώς τη ποσότητα που θέλουμε να φεύγει από το μπουκάλι μας.
Η τρύπα που υπάρχει πάνω στο σωληνάκι επιτρέπει να περνάει αέρας στο μπουκάλι προκειμένου να διατηρείται η φυσική ροή του υγρού σιροπιού.
Πριν κάνω την πρώτη "πραγματική" δοκιμή σε κυψέλη με μέλισσες, έκανα "εικονικές" δοκιμές στο ...σπίτι.
Το σωληνάκι του ορού με το ρυθμιστή ροής ήταν πιο βολικό για να ρυθμιστεί η τελική ταχύτητα ροής του σιροπιού, αλλά μερικές φορές ...κόλλαγε και σταματούσε εντελώς...
Έτσι σκέφτηκα να κρατήσω μόνο ένα μέρος από το σωληνάκι του ορού (το δείκτη με τις σταγόνες που περιέχει και την τρύπα εξαερισμού) και να συνεχίσω μετά με ψιλό λάστιχο ...ποτίσματος για γλάστρες
και η ρύθμιση ροής να γίνει στο τελείωμα του σωλήνα με ένα μπεκάκι ποτίσματος.
Έγιναν παράλληλες δοκιμές και στα δυο "συστήματα" με όσο γίνεται πραγματικές συνθήκες, αφού την υποτιθέμενη κυψέλη είχε αντικαταστήσει μια καρέκλα και ένα πλαστικό βαρελάκι...
Έτσι λοιπόν το διάφανο σωληνάκι του ορού κόπηκε με ένα κοφτάκι, αφήνοντας μόνο μια μικρή "μυτούλα" όπου μπορεί να μπει εφαρμοστά το μαύρο σωληνάκι ποτίσματος και μπήκε πλαστελίνη για γρήγορη σταθεροποίηση κατά τη διάρκεια των δοκιμών.
Αν το "πείραμα" πάει καλά, θα πρέπει να γίνει η τελική συγκόλληση με κάποια κόλλα για να είναι πιο αξιόπιστη η τελική κατασκευή.
Επίσης ασφαλίστηκε με πλαστελίνη και χαρτοταινία και το σωληνάκι κατά την υπόλοιπη πορεία του ...
και ακολουθώντας την ίδια διαδρομή όπως στο απλό σωληνάκι του ορού,
έφτασε στο πιάτο γλάστρας, μέσα στην κυψέλη.
Στην άκρη του λάστιχου τοποθετήθηκε ένα μπεκάκι ρυθμιζόμενης ροής...
Η ρύθμιση τώρα είναι ένα θέμα, θέλει ένα...χρόνο δοκιμής σε πραγματικές συνθήκες πλέον για να βρεθεί η επιθυμητή ποσότητα ροής...
Στην τελική μορφή επίσης μάλλον το σύρμα στήριξης θα πρέπει να αντικατασταθεί από ένα λάστιχο, όπως αυτό που βάζουμε στις..πυτζάμες, για να είναι πιο γρήγορη και εύκολη η τοποθέτησή του πάνω στον πάσσαλο.
Σκέψεις τώρα για το τι άλλο θα έκανε πιο εύκολη την όλη διαδικασία...Πρώτα καλό θα ήταν το σιρόπι να είναι καλά διαλυμένο για να μην βουλώνουν τα σωληνάκια και όχι πολύ πυκνό.
Να είναι προφυλαγμένο το μελισσοκομείο από διέλευση ζώων που μπορεί ...να βγάλουν εύκολα τα σωληνάκια και έτσι να δημιουργηθεί λεηλασία και φυσικά να μην γίνεται χρήση σε πολύ έντονο αέρα για τον ίδιο λόγο, επίσης επειδή δεν ξέρω τι επίδραση θα έχει η άμεση έκθεση του σιροπιού στον ήλιο, ίσως να χρειαστεί στο μπουκάλι ..."σκουφάκι" με μόνωση.
Στη διεγερτική προσθέτω και θυμόλη άρα υπάρχει μια φυσική προστασία από το ξίνισμα του σιροπιού.
Η προσπάθεια για αυτό το τρόπο τροφοδοσίας είναι σε εντελώς πειραματικό στάδιο και χρειάζεται χρόνο παρακολούθησης στην πράξη και για μεγάλο διάστημα προκειμένου να βγουν τα τελικά συμπεράσματα για το πόσο είναι βολική στην πράξη και σε μεγάλο αριθμό κυψελών.
Θα πρέπει να επισημανθούν τα μειονεκτήματα που θα προκύψουν και να αναζητηθούν τροποποιήσεις.
Ο σοβαρότερος φόβος σε συνεχή χρήση είναι να βουλώνουν τα σωληνάκια, όπως γίνεται και στους...κανονικούς ορούς.
Επιπλέον δεν γνωρίζω πόσο έντονα θα "μυρίζει" η τρύπα εξαερισμού που βρίσκεται πάνω στο σωληνάκι στις μέλισσες την εποχή που δεν θα έχει νέκταρ έξω και τι επιπτώσεις θα έχει αυτό...
Το σίγουρο είναι ότι...αν δουλέψει σωστά, θα έχουμε ρυθμιζόμενη τροφοδοσία χωρίς να ενοχλούμε τις μέλισσες με καπνό και ανοίγματα, έλεγχο στις ποσότητες και το χρόνο τροφοδοσίας, τοποθέτηση με ένα απλό βίδωμα του καπακιού στο μπουκάλι, συνεχόμενη ελάχιστη καθημερινή τροφοδοσία χωρίς επισκέψεις στο μελισσοκομείο και περιττά έξοδα μεταφοράς, εξοικονόμηση χρόνου και εργασίας.
Σε περίπτωση που δεν θα είναι εύκολο να γίνει η σωστή ρύθμιση ροής στο μπεκάκι, σκέφτομαι να το αφαιρέσω εντελώς και να κρατήσω το σύστημα μόνο με τη φυσική ροή για να λειτουργεί όπως η τάπα τροφοδοσίας στο καπάκι, για άμεση τοποθέτηση του σιροπιού μέσα στο πιατάκι χωρίς να ανοιχτεί η κυψέλη...
Σε αυτή τη περίπτωση θα γλιτώνουμε το άνοιγμα- κάπνισμα της κυψέλης και το ...τρύπημα του καπακιού.
Αυτά.
Κάθε ιδέα για βελτίωση της προσπάθειας, δεκτή με μεγάλη χαρά.
Δοκιμαστικά προς το παρόν θα είναι μόνο μια κυψέλη με το σύστημα τροφοδότης- ορού για να δούμε πως θα πάνε τα πράγματα στην πράξη σε πραγματικές συνθήκες, αν όλα πάνε καλά, σύντομα θα έχουν και όλες οι υπόλοιπες...
Οπότε ίσως σύντομα το μελισσοκομείο να μοιάζει...με τη Β' παθολογική πτέρυγα του Ευαγγελισμού από τα τόσα σωληνάκια που θα κρέμονται...
Πηγη olameliladistimani.blogspot.com
