Ότι χρειάζεται να ξέρετε για της συνένωσες μελισσών
Όταν διαπιστώνουμε πως κάποια μελίσσια μας... δεν πληρούν τις προϋποθέσεις να για να ζήσουν, και είναι πολύ μικρά σε πλυθησμό, η συνέννωση είναι η μόνη λύση. Είτε γιατί έχουν πολύ μικρό πληθυσμό, είτε γιατί δεν έχουν παραγωγική μάνα, είτε ακόμα και γιατί είναι ορφανά. Η μόνη σωτηρία που έχει ο πληθυσμός ενός τέτοιου μελισσιού είναι να το συνενώσουμε με κάποιο άλλο δυνατότερο.
Όπως είναι γνωστό, το κάθε μελίσσι έχει τη δική του «ταυτότητα», που χαρακτηρίζεται από τις φερομόνες του. Είναι λοιπόν φυσικό, όταν κάποιες μέλισσες ενός μελισσιού – λίγες ή πολλές – έρθουν σε άμεση ανάμειξη με κάποιες μέλισσες ενός άλλου μελισσιού, τότε το αποτέλεσμα να είναι η συμπλοκή... και κατά συνέπεια ο θάνατος πολλών εξ αυτών.
Αυτό όμως είναι κάτι που εμάς τους μελισσοκόμους, σε καμιά περίπτωση, δεν μας συμφέρει να συμβεί! Έτσι, παλαιότεροι και πολύ πιο σπουδαίοι μελισσοκόμοι από εμάς – ξένοι οι περισσότεροι – ανέπτυξαν διάφορες τεχνικές που μας επιτρέπουν να κάνουμε συνενώσεις μελισσιών... χωρίς απώλειες, με τρόπο σχεδόν φυσικό και απόλυτα ειρηνικό.
Θα ξεκινήσουμε περιγράφοντας τη συνένωση με τη μέθοδο της εφημερίδας, για δυο πολύ σημαντικούς λόγους. Πρώτον, γιατί είναι ο ποιο απλός, εύκολος και φτηνός τρόπος και δεύτερον γιατί είναι ο ποιο διαδεδομένος –αυτό έρχεται σαν φυσική συνέπεια του πρώτου λόγου!
Όταν λοιπόν αποφασίσουμε να προχωρήσουμε στη συνένωση ενός αδύνατου, με ένα δυνατό μελίσσι – αυτή την εποχή μόνο μια τέτοια συνένωση δικαιολογείται – κάνουμε τις εξής ενέργειες:
Κλείνουμε τη πόρτα του αδύνατου μελισσιού και το μεταφέρουμε δίπλα ακριβώς από την κυψέλη του δυνατού.
Καπνίζουμε την είσοδο του τελευταίου και ανοίγουμε το καπάκι του, όπου ξανακαπνίζουμε επιμελώς στο πάνω μέρος των πλαισίων, μέχρις ότου όλες οι μέλισσες κατέβουν κάτω. Απλώνουμε ένα μεγάλο φύλλο εφημερίδας πάνω στη κυψέλη αυτή, έτσι ώστε να καλυφθούν πλήρως όχι μόνο τα πλαίσια της μα και τα τοιχώματα της και μέρος της εφημερίδας να περισσεύει γύρω-γύρω απ αυτή.
Με ένα αιχμηρό αντικείμενο, δημιουργούμε μικρές τρύπες πάνω στην εφημερίδα, στα σημεία που εφάπτεται με τα κενά που αφήνουν τα πλαίσια. Ξεκουμπώνουμε τον κινητό πάτο της άλλης κυψέλης του αδύνατου μελισσιού και τοποθετούμε το σώμα αυτής, μαζί φυσικά με το καπάκι, πάνω στην πρώτη, κάνοντας το μελίσσι διώροφο.
Οι μέλισσες των δυο μελισσιών σιγά-σιγά θα σκίσουν την εφημερίδα, διευρύνοντας τις τρύπες που εμείς έχουμε ανοίξει και θα έρθουν σε επικοινωνία μεταξύ τους. Αυτό όμως θα γίνει σταδιακά και σε χρόνο που οι φερομόνες των δυο μελισσιών θα «εξισωθούν», κατά κάποιο τρόπο, και έτσι δεν θα υπάρξει συμπλοκή.
Υπάρχουν όμως μερικές λεπτομέρειες που πρέπει να τις τονίσουμε:
• Στο πάνω – αδύναμο – μελίσσι, δεν θα έχουμε αφήσει κανέναν άλλο τρόπο διαφυγής, εκτός εκείνον που θα δημιουργήσουν τα ίδια, σκίζοντας την εφημερίδα.
• Οι συνενώσεις, είναι προτιμότερο να γίνονται αργά το απόγευμα, όταν θα έχουν επιστρέψει στις κυψέλες οι περισσότερες συλλέκτριες.
• Μετακινούμε και βάζουμε από πάνω πάντα το αδύναμο μελίσσι, ενώ το δυνατό παραμένει στη θέση του και πάντα από κάτω.
• Καλό θα είναι να μην επιχειρήσουμε άνοιγμα της ενωμένης κυψέλης, πριν να περάσουν 2-3 μέρες.
• Αν φυσάει, ακόμα και ένα ελαφρό αεράκι, η τοποθέτηση και σταθεροποίηση του φύλου της εφημερίδας πάνω στην ανοιχτή κυψέλη θα αποδειχτεί μια ..κάπως «μπελαλίδικη» υπόθεση – αν δουλεύουμε μόνοι μας. Σε μια τέτοια περίπτωση, καλό θα είναι να αλείψουμε με λίγη βαζελίνη τα πάνω χείλη του κάτω πατώματος - η με οποιαδήποτε άλλη «συγκολλητική» ουσία έχουμε διαθέσιμη – έτσι ώστε να συγκρατηθεί η εφημερίδα στη θέση της, για λίγο χρόνο, έως ότου της βάλουμε από πάνω το αδύναμο μελίσσι.
• Τα αρρενοτόκα μελίσσια δεν τα συνενώνουμε ποτέ με κάποιο άλλο, γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος οι αρρενοτόκες εργάτριες να σκοτώσουν τη μάνα του.
• Τέλος να τονίσουμε πως αδύναμα – μα όχι ορφανά - μελίσσια που δουλεύουν καλά στο κισούρι, αποφεύγουμε να τα ενώσουμε, πριν εξαντλήσουμε κάθε πιθανότητα αυτά να μεγαλώσουν γρήγορα και να ξεπεράσουν το κρίσιμο σημείο πληθυσμού, που θα τους επιτρέψει να ξεχειμωνιάσουν – αυτό είναι κάτι πολύ πιθανό να συμβεί!
Μια άλλη μέθοδος συνένωσης που υπάρχει, είναι η μέθοδος του ραντίσματος. Δηλαδή να ραντίσουμε τις μέλισσες των δυο μελισσιών με κάποιο αρωματικό υγρό (ανθόνερο π,χ), με κάποιο αλκοολούχο ποτό, όπως τσίπουρο ή κρασί ή ακόμα με σιρόπι. Έχουν αναφερθεί και συνενώσεις που γίνονται με «βαθύ» κάπνισμα, όπου μέσα στη καύσιμη ύλη έχουν τοποθετηθεί και μερικά κομμάτια από λιβάνι!!
Μια τρίτη μέθοδος, εφαρμόζεται με τη χρήση μιας σήτας αερισμού, η οποία παρεμβάλλεται ανάμεσα στα δυο μελίσσια, αντί της εφημερίδας, για δυο-τρεις μέρες, πριν από την ένωση.
Μια τέταρτη τέλος μέθοδος, μας υποδεικνύει να ραντίσουμε, όπως περιγράφουμε ποιο πάνω, και τους δυο πληθυσμούς και να τους τινάξουμε μπροστά από μια κυψέλη που να έχει μέσα τοποθετημένα ένα-δυο πλαίσια με γόνο και κάποιες άδειες κηρήθρες.
Τέλος υπάρχουν συνάδελφοι μελισσοκόμοι που υποστηρίζουν πως αν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές και υπάρχει μεγάλη συλλογή νέκταρος, η ένωση μπορεί να γίνει ... χωρίς κανένα μέτρο... και χωρίς καμία απώλεια. Κάτι τέτοιο, θα μπορούσε να εξηγηθεί επιστημονικά, λόγω της «εξίσωσης» των φερομόνων των δυο μελισσιών, από τα αρώματα του νέκταρος.
Κλείνοντας, να παρατηρήσουμε πως οι τελευταίες μέθοδοι αναφέρθηκαν μόνο για.. ιστορικούς λόγους, αφού όπως γράψαμε και στην αρχή αυτού του άρθρου και αιτιολογήσαμε πλήρως, η μέθοδος της εφημερίδας παραμένει ο αδιαφιλονίκητος «ηγέτης» των μεθόδων συνένωσης.
Κάντε Like
στην Σελίδα μας στο Facebook πατώντας εδώ ,για να μαθαίνετε πρώτη τα
νέα
Γίνετε μέλος της ομάδας του
e-Melissokomos.gr στο Facebook πατώντας εδώ
