Ξέρουμε πως οι μέλισσες παράγουν το μέλι εδώ και 100 εκατομμύρια χρόνια, από την κρητιδική περίοδο. Η κυψέλη λειτουργεί όπως ένας κουμπαράς, όταν ρίχνεις μέσα έστω και λίγα χρήματα, αυτά μαζεύονται και κάποια στιγμή που θα τα χρειαστείς για ένα σοβαρό σκοπό, τον ανοίγεις και παίρνεις μερικά.
Η ανάγκη της αποταμίευσης
Οι μέλισσες κατά την διάρκεια του χειμώνα δεν βρίσκουν μεγάλες ανθοφορίες, επομένως το νέκταρ και η γύρη είναι ελάχιστα και πιθανόν σε κάποιες περιοχές να μην υπάρχουν και καθόλου. Επίσης με το κρύο δεν βγαίνουν έξω από την κυψέλη τους γιατί παγώνουν και δεν μπορούν να πετάξουν. Δεν βγαίνουν έξω ούτε τις βροχερές μέρες του χειμώνα γιατί άν βραχούν τα φτερά τους πάλι δεν μπορούν να πετάξουν.
Έτσι γεννήθηκε η ανάγκη της αποταμίευσης. Μαζεύουν λίγο λίγο το μέλι μέσα στα κελιά τους τις εποχές που υπάρχουν άνθη και λουλούδια και έτσι έχουν τον χειμώνα και τρώνε.
Και εμείς τους το παίρνουμε
Όχι ακριβώς. Οι Ευρωπαϊκές μέλισσες του γένους Apis Mellifera, μπορούν να συλλέγουν, να παράγουν και να αποθηκεύουν μεγάλες ποσότητες μελιού, πολύ περισσότερες από ότι μπορούν να φάνε κατά την διάρκεια του χειμώνα, οι άνθρωποι αυτό το γνωρίζουν, έτσι παίρνουν αυτό το περίσσευμα για δική τους χρήση.
Την δυνατότητα αυτή της μεγάλης συλλογής μελιού, που έχει η Ευρωπαϊκή μέλισσα, την έκανε γνωστή στους μελισσοκόμους όλου του κόσμου και έτσι υπάρχουν κυψέλες της σε όλα τα μέρη της γης.
Η κυψέλη Λάνγκστροθ
Στην πατρίδα μας κάθε τόπος παλαιά είχε και τον δικό του τύπο κυψέλης αλλά και την δική του ονομασία για αυτές. Κοφίνια, δισέλια, υψέλια, είναι μερικά από τα ονόματα των κατά τόπους κυψελών.
Τα υλικά διάφορα επίσης, οι ορεινοί έβαζαν τα σμήνη των μελισσιών μέσα σε κομμένους κορμούς δένδρων και τα σκέπαζαν με μια μεγάλη πλάκα. Οι νησιώτες τα βάζανε μέσα σε τοίχους ή σε πήλινα αγγεία, άλλοι τις κυψέλες τις εποχής εκείνης τις κάνανε με άχυρα και άλλα υλικά.
Μέχρι που μας φέρανε την σύγχρονη κυψέλη τύπου Λάγκστροθ και την έχουμε και εμείς πάνω από 70 με 80 χρόνια.
Πηγη melissokomos.com
