Και να που έφτασαν οι μέρες, να μιλήσουμε για μια από τις σημαντικότερες ανθοφορίες των μελισσιών! Μια ανθοφορία που ντύνει τις πλαγιές μόβ, μέσα στο φθινόπωρο, μια πλημμύρα απο άνθη που μετατρέπει τη φύση σε ένα μελισσοκομικό παράδεισο. Το ρείκι ή σουσούρα ή ερείκη όπως το ονομάζουν αποτελεί μια όαση νέκταρος και γύρης, που μπορεί να κάνει κυριολεκτικά θαύματα στα μελίσσια! Θα έχετε ακούσει σίγουρα αυτό που λένε οι παλιοί μελισσοκόμοι ότι, στο ρείκι παράγονται μέλισσες που ζουν 6 μήνες, και βασίλισσες που ζούν πάνω από 5 χρόνια, ένας μύθος που έχει μια μεγάλη δόση αλήθειας! Θα τα εξηγήσουμε όλα στη συνέχεια...
Το ρείκι είναι μια ανθοφορία που τη συναντάμε από τον Σεπτέμβριο μέχρι και τον Οκτώμβριο! Ανοίγουν τα άνθη μετά τις βροχές του Σεπεμβρίου, και οι πιο "πρώιμες περιοχές", δηλαδή αυτές που έχουν ανθοφορία νωρίτερα, είναι οι παραθαλλάσιες περιοχές, πχ Λευκάδα, Εύβοια κλπ, ενώ πιο όψιμες εκεί όπου έχει περισσότερο υψόμετρο, πχ Γύρω απο τις περιοχές του Αγρινίου. Η διαρκεί που δίνει μέλι η ανθοφορία είναι 2 εβδομάδες περίπου και το συναντάμε κυρίως στις πεδινές και ημιορεινές περιοχές της Χώρας μας. Συναντάται κυρίως στη Δυτική και Νότια Ελλάδα, ενώ προς τα Βόρεια είναι λιγότερο συχνή. Για να εντοπίσουμε περιοχές που το ρείκι δίνει μέλι στους μελισσοκόμους, αρκεί να παρατηρούμε τους δρόμους τα μελίσσια. Όπου δούμε τον Σεπτέμβριο Οκτώμβριο μωβ βουνά, και πολλά πάρα πολλά μελίσσια σημαίνει ότι υπάρχει θησαυρός!
Μέλισσες που τρέφονται με μέλι ρεικιού, αναπτύσσουν λίπος "λιπόσωμα" στη κοιλιά τους, ζούν περισσότερο καιρό επειδή έχουν καλή διατροφή και με πλούσιες πρωτείνες της γύρης! Η γύρη του ρεικιού είναι πολύ θρεπτική. Το λιπόσωμα βοηθάει τις μέλισσες να πολεμούν ασθένειες, να ξεχειμωνιάζουν χωρίς να πεθαίνουν, να παράγουν πολύ βασιλικό πολτό, κερί και φυσικά να ανατρέφουν γόνο όταν το μελίσσι χρειάζεται. Το λιπόσωμα της μέλισσας είναι αποθηκευμένη ενέργεια που χρησιμοποιείτε ανάλογα με τις ανάγκες του μελισσιού.
Κάθε χρόνο στο μέρος μου στο Αγρίνιο, και συγκεκριμένα στο μέρος Μπαμπαλιό, κοντά στον ποταμό Αχελώο, γίνεται ένας πραγματικός χαμός απο μελίσσια. Δεν βρίσκεις που να αφήσεις! Μιλάμε αν μπορούσαν να βάλουν κυψέλες και πάνω στα δέντρα θα το έκαναν. Οι δρόμοι είναι πλυμμηρησμένες απο κυψέλες που διψάνε για μέλι. Όταν φυσικά το ρείκι θέλει να δώσει, όλοι οι μελισσοκόμοι παίρνουν ένα καλό μερίδιο, όσο και να φαίνεται παράξενο. Οι πλαγιές είναι μόβ και τα λουλούδια τόσα πολλά, που οι μέλισσες δεν προλαβαίνουν να τα πετάξουν! Οι μελισσοκόμοι επισκέπτονται το ρείκι πιο πολύ για να δυναμώσουν τα μελίσσια παράγια να τρυγήσουν!
Όποιος θέλει μέγιστη ανάπτυξη, στην ανθοφορία του ρεικιού πρέπει να κάνει το εξής. Πρέπει να βάλει απο 1 κιλό βανίλια στα μελίσσια, προκειμένου αν δεν τους φτάσει το μέλι, να ρίξουν πολλούς γόνους και το χειμώνα να πάνε με 100% επιτυχία. Μια ενίσχυση με τροφοδοσία είναι σημαντικότατη για να έχουμε μέγιστη ανάπτυξη. Όποιος βέβαια έχει σκοπό να τρυγήσει απορρίπτει αυτή την ιδέα. Θυμάμαι όσες φορές είδα μελισσοκόμους στο ρείκι, πάντα στα αδύναμα μελίσσια και όσα δεν είχαν αρκετό μέλι, δινόταν 1 κιλό βανίλια και σε μικρό διάστημα έπαιρναν τα πάνω τους!
Όσον αφορά τον τρύγο υπάρχουν μερικά μυστικά. Το μέλι του ρεικιού συνήθως συμπίπτει με αυτό τις κουμαριάς. Δηλαδή αφού ανοίξει το ρείκι μετά απο αρκετές ημέρες ανοίγει και η κουμαριά οπότε έχουμε διπλή ανθοφορία και τρύγο απο δύο ανθοφορίες μαζί. Όμως της κουμαριάς είναι πικρό το μέλι, οπότε όποιος μελισσοκόμος θέλει να βγάλει το μέλι του γλυκό πρέπει να αρκεστεί στο "λιγότερο" που μπαίνει στην αρχή, και να βιαστεί παρατηρώντας τα ίδια τα μελίσσια. Άπαξ και πικρίσει μετά το καταναλωτικό κοινό μικραίνει απίστευτα. Ξέρετε άλλωστε ότι το μέλι της κουμαριάς πουλιέται περισσότερο ως "μελισσοτροφή" παρά σαν μέλι. Αυτό είναι μεγάλη αδικία, μιας και πρόκειται για ένα απίστευτα θεραπευτικό μέλι, που λόγω γεύσης βρίσκεται εκεί που βρίσκεται.
Το φθινόπωρο εγκυμωνεί και ο κίνδυνος της υγρασίας. Ποτέ δε τρυγάμε τελείως ασφράγιστα μέλια, διότι αν έχουν προηγηθεί βροχές μπορεί το μέλι να ξινίσει μέσα στο βαρέλι. Δίνουμε μεγάλη προσοχή, και αν θέλουμε να είμαστε σίγουροι ή περιμένουμε να σφραγίσει ή αγοράζουμε την ειδική συσκευή (διαθλασίμετρο λέγεται) με το οποίος μετράμε την υγρασία να είναι 17%. Τα μελίσσια αφού τα μεταφέρουμε στο ρείκι, πρέπει να τα μεταφέρουμε στα πιο πεδινά, και η μεταφορά τους πρέπει να γίνεται αφού τελειώσει και η κουμαριά. Συνήθως γίνετε μέσα στις αρχές Νοεμβρίου, κάπου εκεί.
