Οι σήτες στις βάσεις των κυψελών δίνουν το πλεονέκτημα του καλού αερισµού το καλοκαίρι και ιδιαίτερα στις μεταφορές με υψηλές θερμοκρασίες. Επιπλέον διευκολύνουν πολύ για την απομάκρυνση της Βαρρόα είτε όταν χρησιμοποιούνται σκευάσματα εναντίον της που μπορεί να μην τη σκοτώνουν, είτε όταν υπάρχει φυσική πτώση από την ικανότητα του μελισσιού να απομακρύνει κάποια ακάρεα χωρίς να επέμβει ο μελισσοκόμος.
To δίλημμα προκύπτει όταν οι θερμοκρασίες είναι χαμηλές το χειμώνα και τότε πολλοί μελισσοκόμοι σπεύδουν να κλείσουν τις σήτες. Το χειµώνα είναι σημαντικό να μειωθούν οι απώλειες του ζεστού αέρα που θα σημάνει και οικονομία στην κατανάλωση μελιού. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούνται κηρόπανα, υλικά δηλαδή που τοποθετούνται πάνω από τις κηρήθρες ως μονωτικό.
Σε αυτήν την περίπτωση, προκειμένου να επιτραπεί η κυκλοφορία του αέρα για να μην δηµιουργηθεί υγρασία, θα πρέπει και το χειμώνα να μένει n σήτα ανοιχτή ή στη χειρότερη περίπτωση ένα μέρος αυτής. Το μελίσσι δεν κινδυνεύει να κρυώσει εάν είναι καλό κλειστό από επάνω ακόµα και εάν είναι τελείως ανοιχτό από κάτω όπως έχει δείξει και η μελισσοκομική εμπειρία από πολύ ορεινές περιοχές.
