Το υπαίθριο κολοκύθι αποτελεί μία δευτερεύουσα καλλιέργεια συνήθως, ώστε να συμπληρώσει μέρος του εισοδήματος άλλων ειδών και κυρίως κηπευτικών
Ήδη, ένα μεγάλο μέρος των παραγωγών κολοκυθιού έχουν ξεκινήσει τις σπορές ή έχουν παραγγείλει σπορόφυτα, τα οποία θα μεταφυτευτούν στις 15 Φεβρουαρίου στα χωράφια μέσα σε μικρά τολ.
Η καλλιέργεια του κολοκυθιού σε σύγκριση με άλλες υπαίθριες καλλιέργειες είναι περισσότερο εντάσεως εργασίας και λιγότερο κεφαλαίου, διότι δεν έχει υψηλό κόστος εγκατάστασης. Σύμφωνα με τον Ανδρέα Ψαχούλια, από τα Δουνέικα Ηλείας, αυτή είναι η περίοδος που ξεκινά η σπορά, αλλά ο προβληματισμός από τους παραγωγούς σχετικά με το αν θα καλλιεργήσουν τα ίδια στρέμματα με τα περσινά είναι μεγάλος.
Το σημαντικότερο πρόβλημα για τον ίδιο είναι η εξεύρεση των εργατικών χεριών για τη συλλογή του καρπού, καθώς, όπως αναφέρει, «βρισκόμαστε σε μία περίοδο που δυσκολευόμαστε να συλλέξουμε ακόμα και την πατάτα, πώς είναι δυνατόν να προγραμματίσουμε την παραγωγή κολοκυθιού για το επόμενο διάστημα;».
Όμως, ο ίδιος επιμένει ότι πρόκειται για μία καλλιέργεια, η οποία μπορεί να σε κάνει βασιλιά, αλλά και να σε φτωχύνει: «Η εποχή που θα βγει το προϊόν παίζει σημαντικό ρόλο, οι αποδόσεις μπορεί να ξεπεράσουν ακόμη και τους 4 τόνους το στρέμμα και να έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα. Αν, όμως, εμφανιστούν πολλά κολοκύθια στην αγορά και ειδικότερα τα εισαγόμενα από την Τουρκία, τα πράγματα αλλάζουν σε βάρος μας».
Η ποιότητα του νερού υποβαθμίζει την παραγωγή στη Σύρο
Με την καλλιέργεια του κολοκυθιού σχεδόν όλο τον χρόνο ασχολούνται τα μέλη του Συνεταιρισμού Παραγωγών Κηπευτικών Σύρου, όπως εξηγεί ο πρόεδρός του, Μάριος Μαραγκός, καθώς λόγω των καιρικών συνθηκών δίνεται η δυνατότητα στους παραγωγούς να καλλιεργήσουν το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου.
«Εξαίρεση υπάρχει το καλοκαίρι, που το πρόβλημα του νερού γίνεται δυσεύρετο, με αποτέλεσμα να εγκαταλείπουμε και άλλες καλλιέργειες. Η υψηλή αγωγιμότητα του αρδευόμενου νερού που κάνουμε χρήση μειώνει δραματικά την παραγωγή και υποβαθμίζει ακόμη και τα εδάφη που καλλιεργούμε». Επίσης, ο ίδιος μας εξηγεί ότι οι ποσότητες που παράγονται απορροφώνται από την εγχώρια αγορά και ελάχιστες ποσότητες φεύγουν για το εξωτερικό. «Αν δεν δημιουργήσουμε υποδομές που να ενισχύουν την παραγωγικότητα και κυρίως τη διαχείριση του νερού, η κατάσταση θα παραμένει ίδια και ίσως κάποιοι να εγκαταλείψουν», καταλήγει ο κ. Μαραγκός.
Οι ιώσεις είναι το πρόβλημα
Για κυρίως υπαίθρια καλλιέργεια ακόμη και χωρίς την κάλυψη κάνει λόγο ο Γιώργος Καλλιάνης, από την Κυπαρισσία Μεσσηνίας. Εκείνο που τον ανησυχεί περισσότερο είναι ότι τα υβρίδια, που χρησιμοποιούν, νοσούν εύκολα από τις ιώσεις, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η ποιότητα και να μειώνεται η παραγωγή. «Πρέπει να βρούμε καινούργιες τεχνολογίες, οι οποίες να εφαρμόζονται στην καλλιέργεια των κηπευτικών και ειδικότερα του κολοκυθιού, ώστε να μην αντιμετωπίζουμε αυτά τα προβλήματα πάνω στην παραγωγή. Αν καταφέρουμε και τα ξεπεράσουμε, θα έχουμε καλύτερα αποτελέσματα».
Τέλος, ο ίδιος αναφέρει ότι η σπορά των υπαίθριων, χωρίς κάλυψη, κολοκυθιών ξεκινά από τα μέσα Απριλίου και, στη συνέχεια, γίνεται η μεταφύτευση στο χωράφι.
(Γιάννης Σάρρος - ypaithros.gr)
